Περιγραφή Βιβλίου

Στο βιβλίο εξετάζονται οι ιστοριογραφικές επιδράσεις που δέχτηκε ο ελληνικός ιστορισμός του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου (1815-1891) και του Σπυρίδωνα Ζαμπέλιου (1815-1881) προς την κατεύθυνση της διαμόρφωσης του σχήματος της τρισχιλιετούς ιστορικής συνέχειας του ελληνικού έθνους. Καταδεικνύεται η επιρροή που άσκησαν οι, ξένοι κατά κύριο λόγο, συγγραφείς που κατονομάζονται από τον Παπαρρηγόπουλο και τον Ζαμπέλιο, σε κείμενά τους του 1846 και του 1852 αντίστοιχα, ως σημαντικοί για την κατανόηση της ελληνικής ιστορίας, αρχαίας, μεσαιωνικής και νεότερης.

Το βιβλίο αναδεικνύει τη συμβολή ιστοριογράφων όπως ο J. Emerson, ο J. W. Zinkeisen και ο G. Finlay στη διαμόρφωση της νεοελληνικής ιστορικής συνείδησης. Επιχειρεί ως εκ τούτου να συμβάλει στην κατανόηση της αποκρυστάλλωσης του τρίσημου σχήματος του ελληνικού ιστορισμού ως μιας διανοητικής διαδικασίας που είχε σαφώς και μια διεθνή διάσταση, αφού οι ιστοριογραφικές συνθέσεις του Ζαμπέλιου και του Παπαρρηγόπουλου οικοδομήθηκαν στη βάση ενός γόνιμου διαλόγου με την ευρωπαϊκή λογιοσύνη της εποχής τους –διαλόγου πάνω σε ιστοριογραφικά ζητήματα που, πριν να απασχολήσουν τους Έλληνες εθνικούς ιστοριογράφους, είχαν προσελκύσει το ενδιαφέρον της τελευταίας, ιδίως μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης του 1821 η οποία αποτέλεσε σημαντικό σημείο αναφοράς για ορισμένα από τα ευρωπαϊκά πνευματικά ρεύματα του πρώτου μισού του 19ου αιώνα.